πικοτίτης

ο, Ν

(ορυκτ.) ορυκτό διοξείδιο τού αργιλίου, τού χρωμίου, τού σιδήρου και τού μαγνησίου.

[ΕΤΥΜΟΛ. Μεταφορά στην ελλ. ξεν. όρου, πρβλ. γαλλ. picotite, από το όνομα τού βαρώνου βοτανολόγου Picot + κατάλ. -ite. Η λ. μαρτυρείται από το 1891 στο περιοδικό Προμηθεύς].